Tijdens de kerstvakantie maakte ik een snelle stop in Parijs tussen mijn reizen van Miami naar Nice. Tot mijn verbazing bleven de uitbreidende stakingen aanhouden, waardoor de vervoersmiddelen werden lamgelegd en het ondoenlijk werd om door de stad te reizen. Nu de Paris Men’s Fashion Week snel nadert, is mijn anticipatie op de shows alleen maar exponentieel gegroeid. Ik bleef me afvragen hoe de schijnbaar voortdurende aanwezigheid van de staking – na de gele-jassenprotesten van vorig jaar – de shows zou kunnen beïnvloeden en de algemene ervaring van de Fashion Week zou kunnen beïnvloeden.
Maar wat ik me voorstelde als een tijd vol zenuwslopende stress bleek juist het tegenovergestelde. Parijse ontwerpers, maar ook internationale invoerders die ervoor kozen hun collecties in Parijs te tonen, zetten zich af tegen het sombere politieke klimaat. In plaats van te zwichten voor hun omgeving, beloofden de shows een immens feest voor het leven door middel van transcendente en interactieve presentaties waarin kleding even wild en volledig opbloeide als hun omgeving. Een sfeer van vrolijkheid was unaniem voelbaar bij alle aanwezigen, want de ontwerpers keken naar een van de oorspronkelijke doelen van de mode: optimisme.
Drie shows belichaamden dit gevoel volledig. Olivier Rousteing riep een reeks interpretatieve dansers op om de Balmain-presentatie af te sluiten met een eerbetoon aan Rousteings multiculturele identiteit. Lichamen bewogen met een ongelooflijke soepelheid en schoonheid, en betoverden het publiek in een staat van hoop. In Undercover stelde Damien Jalet, een Belgische choreograaf van topniveau met wie ik onlangs heb samengewerkt aan een video voor Madonna’s Madame X tour, zijn vaardigheden op de proef met een interpretatieve performance. “The Fallen Man” was een spookachtig mooi dansstuk dat reflecteerde op innerlijke remmingen, uitgewerkt in drie segmenten met Jun Takahashi’s modellen die rond de dansers cirkelden op een podium dat was ingericht als een bull’s-eye.
Issey Miyake, ten slotte, combineerde interpretatieve choreografie, gymnastiek op hoog niveau en het zachte gezoem van saxofoons tot een presentatie die zowel vrolijk als verleidelijk was. De voorstelling bleek effectief, omdat de verschillende bewegingsniveaus de flexibiliteit van elk kledingstuk lieten zien – iets waar het huis bekend om staat. Tegen het einde van de voorstelling kwamen de dansers het publiek in met kleine uitnodigingen om zich bij hen op het podium te voegen.
Naast deze drie ontroerende optredens zijn er een paar ontwerpers die niet onvermeld mogen blijven. Rhude versmolt drum- en hiphopbeats tot een evenwichtige, gruizige presentatie. LVMH-prijswinnaar Doublet creëerde een geïmproviseerd Japans restaurant waar modellen deden alsof ze binnen dineerden, terwijl GmbH naar de opera ging om zanger Steve Katona auditief entertainment te laten verzorgen voor de gasten. Street-savvy Virgil Abloh opende de Fashion Week met een tapdansoptreden bij Off-White en bleef een brug slaan tussen de theatrale en de modewereld door de wereldberoemde DJ’s Cybotron en Benji B tracks te laten draaien tijdens de Louis Vuitton show.
Om de feestelijke sfeer van de shows in Parijs af te sluiten, luisterde FKA Twigs het publiek op met een buitenaards optreden bij Valentino. Gekleed in een kanten Valentino couture jurk, gebruikte het hemelse wezen haar zachte, etherische stem om een betoverende waas over de showgangers te werpen.
Zo zie je maar: een reeks ontwerpers die weigeren hun collecties en shows te laten beïnvloeden door de contrasterende politieke sfeer. Van dansers tot muzikanten en van acrobaten tot restaurants, Parijs blijft doen waar het goed in is: het leven en de cultuur vieren door middel van kunst. De demonstranten slaan door terwijl de ontwerpers goud slaan.
